«به کجا چنین شتابان؟»
گَوَن از نسیم پرسید

«دلِ من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»

«همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم.»

«به کجا چنین شتابان؟»
«به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم»

«سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو ازین کویرِ وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلامِ ما را»
                                                                                                                                                     استاد شفیعی کدکنی

در سینه ، چه مانده غیر آهی از من

از عمر چه مانده جز تباهی از من

من دار و ندار خویش در راه شما .

   ای عشق                                             
  بگو                

                               دگر چه خواهی از من ؟   

    
                                                                                                                ع.شیرخانی (ابر)

گندم گنبد تو ، کفتر دل را برده
جلد اینجا شده ، هر کس زکفت نان خورده 
به خدا زنده شود ز عشق تو اینجا مرده
صاحب گنج شود ، رنج ولی نابرده

من که از عشق تو ، از روز ازل دم زده ام
آتشی تا به ابد در دل عالم زده ام
                                                                                               ع.شیرخانی (ابر)

کوفه را بین شده چه غوغا ، تاکه تو می آیی
سنگ و نیزه شده مهیّا بهر پذیرایی
این همه گُل که روی هر بامست
جنسش از سنگِ کوفه و شامست
هر نفس با تمام جان خوانم 
میا کوفه پسر عمو جانم .
میا کوفه .


کوچه ها مثل کوچه های مدینه باریک است
فاصله بین بام و کوچه ، چقدر نزدیک است
این زمان ذکر هر شبم ، زهراست
چشمم از داغ غربتش دریاست
هر نفس با تمام جان خوانم 
میا کوفه پسر عمو جانم .
میا کوفه .
                                                   ع.شیرخانی (ابر)
 

در ظاهر اگر چه چون کبوتر شده ایم

در باطن خود درنده خو تر شده ایم

مخلوقِ خدا ببخش ما را بُگذر

کین گونه ز انعام ، فروتر شده ایم
                 
                                                                                                ع. شیرخانی (ابر)

از تو نوشتن از تو گفتن کار من نیست 
بدبخت هرکس که برایت نیست

صبر و سکوت و صلح ات آقا مصلحت بود
ورنه شبیه تو کسی که صف شکن نیست

باید زره بر تن کنی وقت نمازت 
این دشمن بزدل حریف تن به تن نیست

قافیه ام تکراری است اما می ارزد
اصلا کسی به خوبی آقای من نیست 

أین الحسن سر میدهد خاک یمن هم 
این ناله های آتشین که از قرن نیست

با نام تو اینجا جلوه کردند 
هرکس که نامش شد حسن حتما حسن نیست

                                                                        علیرضا خاکساری

شده دلبسته ی یک سنگ باشی ؟

شهیدِ زنده ی یک جنگ باشی 

شده روزِ تو باشد ، او نباشد

برای دیدنش دلتنگ باشی ؟

شده وقتی که دردِ پا امانت .

پیاده راهیِ فرسنگ باشی ؟

چه حسی داری آن عیدی که با شوق

  به امّید صدای ِ زنگ باشی 

تو مادرنیستی ، مادرنبودی 

که با آلاله ها همرنگ باشی 

نه اینکه قافیه ، تنگ آمده ، نه

نه اینکه در ردیفت لنگ باشی

نمی فهمم ، نمی فهمیم ، باید

شهید زنده ی یک جنگ باشی

                                           ع.شیرخانی (ابر)

ما نخوردیم و نمردیم، ولی درد این است

که چرا سفره ی یک مُشت . چنین رنگین است

صورتِ سرخِ صفِ گوشت گواهِ زخم است

درد ما خنده ی بی دردی مسئولین است

حقّ این مردم خون داده ، نبود این خفّت

درد ما نیست شکم، درد شکم، توهین است

راه ما ، راه خدا بود نه راه چپ و راست

فهم این مطلب کوتاه ، مگر سنگین است؟

چه شد آن راه ؟ کجاییم ؟ کجایید ؟ کجا ؟

مقصدی غیر خدا بود مگر ؟ ننگ این است .

                                                                                                                                     ع.شیرخانی (ابر)

یوسف ار عاشق شده، قطعاً زلیخا داشته
عاشقِ ، عاشق شده، پس تا جنون جا داشته

مهربانی، هر دو سر، دیوانگی ها رو به رو
گرکه دریا موج در خود . موج دریا داشته


دل سپردن های مجنون، گر هزاران هر نفس
صدهزاران دلبری، چشمان لیلا داشته

ابر گر اینگونه می بارد بدون چشم داشت
 گوشه چشمی بر دلِ دلخونِ صحرا داشته


تا نباشد از سوی چشمانِ معشوقان، کشش
کوشش عشّاق، حکمِ خواب و رویا داشته


واژه ها تکراری امّا ، حرف دل ها ، تازه است
آتش عشّاق را معشوقه برپا داشته

                                                         ع.شیرخانی (ابر)

قهوه ی قاجاریِ چشمت، عسل دارد، عزیز

خنده ات آرایه ی ضرب المثل دارد، عزیز

چشم و ابرو چون رباعی، گیسوانت مثنوی

بیت در بیت نگاه تو، غزل دارد عزیز

باد ، بوی گیسوی ات را با خودش برداشت بُرد

حال، عِطرت، شعبه ی بین الملل دارد عزیز

خسرو وفرهاد ومجنون ، وامق و رامین و قیس

لشگرت، صدها نفر، زین گونه ، یل دارد عزیز

گفته بودند، علّت عاشق شدن ، یک علّت است

عاشق رویت شدن امّا، علل دارد عزیز

سخت تر زین کار؟ توصیف شما در پنج بیت

وصف تو، صد مثنوی باشد، محل دارد عزیز

                                                                                                ع.شیرخانی (ابر)

 

باید رها سازم دلم ، از چنگِ قلّاب .

خندید بر من ماهیِ جان داده بر آب

گفتم به چه می خندی ای دلمرده ماهی

تا که دهانم را گشودم ، ریخت خوناب

چشمم به جز خون هیچ چیزی را نمی دید

ناگاه حس کردم که افتادم به گرداب

هی دست و پا می زد دلم بیهوده ، انگار

افتاده توی باتلاقِ کنجِ مرداب

چشمم دوباره خورد بر آن ماهی و گفت :

تسلیم شو ،که رد شد، از روی سرت آب

قلّاب عشق است این ، نداری راه چاره

راه فراری نیست غیر از مرگِ بی تاب

گفتم چه می گویی ، دل صیّاد نرم است

خود می دهد من را نجات از عمقِ غرقاب

خندید و گفتش : خامی ات پایان ندارد

دیوانه ایی ، دیوانه ی درگیرِ مهتاب

صیّاد، بازی کرده تنها ، نقشِ معشوق

تا کی زنی بیهوده خود را خفته در خواب

بیدار شو ، با چشم خود بنگر چه کردی

بنگر چگونه دل سپردی دست قصّاب

بیدار شو گرچه ندارد هیچ سودی

مرگ است پایان کسی که عشقِ قلّاب .

                                                                                                                          ع.شیرخانی (ابر)

صبحست  و تفاوتی ست بینِ من و یار

بیدار شد او  و من کماکان ، بیدار

                                                                                                                                                                                          ع.شیرخانی (ابر)

می توانست  مرا از قفس آزاد کند . 

خنده ای کرد و سپس ،  دانه  و آبم را بُرد  .

                                                                                                                                                                                                                                          ع.شیرخانی (ابر)

می روم و نمی رود پایِ دلم ز کوی تو

خود چه کند اسیرِ آن، حلقه به حلقه موی تو

دامن صبر می رود از کفِ اختیار من

چون که شود گره گشا، باد صبا ز روی تو

من چه کنم ز خشم تو ، شیوه ی ناز چشم تو

یک قدم ار عقب روم ، صد قدمم به سوی تو

گم شده جان و روح و تن ، نیست به غیر تو ز من

ذرّه به ذرّه هرچه من ، جمله به جست و جوی تو

کوزه ی دل ، تَرَک تَرَک ، هر نفسی کِشد سَرَک

تازه کند گلو ، مگر ، از یمِ در سبوی تو 

                                                       ابر

آمد دوباره ، زودتر از موعد خودش

فکری به غیر کُشتن من ، نیست در سرش

برگشته باز چنگ زند در گلوی تاک

تا خون بریزد از رگِ بی رنگ پیکرش

با یک سپاه مجهز به قصد کُشت

برگشته است تا بزند زخم آخرش .

باران و باد ، ورق هایی از چنار

یک کوچه باغ و خاطره های شناورش

من ، تو ، تویی که همان جا شکستی ام

تو ، من ، منی که بغض گلوگیر حنجرش .

حالا دوباره قافیه ها تنگ مثلِ دل

مردی ، خزان ، زده به تمامی باورش

مردی که نیم خودش را جوان که بود .

حالا خزان زرد آمده تا نیم دیگرش .

لباس مشکی مان را به دستمان بدهید

به ما حسینیه ی گریه را نشان بدهید

مرا که راهیِ بزم عزای اربابم

برای زود رسیدن کمی توان بدهید

اگر خدایی نکرده در آخر خطم

به جان اشک سه ساله مرا امان بدهید

نماز گریه ی ما با امامت سقاست

به روی مأذنه ی کربلا اذان بدهید

برای آن که بمانم همیشه در برتان

به کلب قافله ی عشق استخوان بدهید

قسم به حُرمت چشمانتان اگر مُردیم

به روی سنگ حسینیه غسلمان بدهید

                                                                                استاد علی اکبر لطیفیان

شما هر آینه زیباترید از خورشید

به یک مشاهده دل می برید از خورشید

 شما که ماه شب بی ستارگی منید

 همیشه یک سر و گردن سرید از خورشید

 سپیده­ دم که به دیدار صبح می­آیید

 چه آبروی بدی می برید از خورشید

 شما در آمده بودید و در تحیر محض

 دلم ردیف غزل می­خرید از خورشید

 ولی چگونه غزل شرمگینتان نشود

 که رنگ و روی طلایی پرید از خورشید

 اگر بهانه چشم شما نبود اصلاً

 کسی ترانه نمی­آفرید از خورشید

 تمام آینه­ های جهان گواه منند

 شما هر آینه زیبا­تر­ید از خورشید

                                                                     "سید مهدی نقبایی"

بسم الله الّرحمن الرّحیم

لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ .(آیه 3 سوره شعرا)

"(ای رسول ما) تو چنان در اندیشه هدایت خلقی که خواهی جان عزیزت را
از غم اینکه ایمان نمی‌آورند هلاک سازی!"

ببین حرایِ دل هرزه گردِ هر جایی
بخوان به گوش دلم ، "إقرایی" مسیحایی

                                                                                                                          "ابر"

نام ما را ننویسید، بخوانید فقط
سر این سفره گدا را بنشانید فقط
 
آمدم در بزنم، در نزنم می میرم
من اگر در زدم این بار نرانید فقط
 
میهمان منتظر دیدن صاحب خانه ست
چند لحظه بغل سفره بمانید فقط
 
کم کنید از سر من شرّ خودم را، یعنی
فقط از دست گناهم برهانید. فقط
 
حُرّم و چکمه سر شانه ام انداخته ام
مادرم را به عزایم ننشانید فقط
 
صبح م به جهنم ببریدم اما
پیش انظار گنهکار نخوانید فقط
 
پیش زهرا نگذارید خجالت بکشیم
گوشه ای دامن ما را بتکانید فقط
 
حقمان است ولی جان اباعبدالله
محضر فاطمه ما را نکشانید فقط
 
سمت آتش ببری یا نبری خود دانی
من دلم سوخته، گفتم که بدانید فقط
 
گر بنا نیست ببخشید، نبخشید اما
دست ما را به محرم برسانید فقط

                                                                             "علی اکبر لطیفیان"
 
 

سپردی ام به خدا و سپردمت به خدا

برو برو که ندیدم ز تو  به غیر جفا

من ار به سنگ چنین عشق حواله میدادم

شبیه موم ، عسل می چشاند این دل را

ولی تو سنگدل آنچنان کمر بستی

که جز به قتل دل من نشد دلِ تو ، رضا

شکستن دل مردم تو را که تفریح است

فقط بگو که چرا من ؟ فقط بگو که چرا ؟

تو رفته ای و من و این سوال بی پاسخ :

تقاص تلخ کدامین گناه بود ، خدا ؟

                                                                                           "ع.شیرخانی.ابر"

از زهر جفا سینه ی دریا ، می سوخت

چون آتش در بر رخ زهرا س ، می سوخت

با یاد تنِ بی سرِ افتاده به خاک

از داغ جگر ، سه روز مولا می سوخت

                                                                         "ع.شیرخانی(ابر)"

 به اسم حی داور .

ما تشنه زخمیم ، بزن تا که توانی

ما کوه صبوریم ، تو فرهاد جوانی

در آینه ی صیقلی از سوء تفاهم

ما باطل و کفریم ، تو خود حق عیانی

رفتست ز یاد من وتو مستی دیشب

ورنه قدح خرد شده ، هست نشانی

ما تشنه خون هم وگرگان به تماشا

بیچاره غریبی که کند گله ، شبانی

امروز ، نه این قصه تلخ از تو شنیدم 

زخمیست تمام تنم، از نیش لسانی

در خواب دیدم گشته پرهایم طلایی

آمد پیامک صبحدم : مشهد می آیی ؟

گفتم : کجا ؟ مشهد ؟ چه می گویی برادر ؟!

من ؟ مطمئنی باز پیغام اشتباهی . ؟

من سال های سال آن سمتی نرفتم

مشهد کجا و من کجا ، مرد حسابی !

آنجا فقط جای کبوترهای پاک است

من یک کلاغم ، پای تا سر روسیاهی

         ------------------

 آمد پیامک : " دعوتی ، بی اختیاری"

تو زائری حالا بیایی یا نیایی

 یادت می آید صحن سید ، جمعه پیش

با حسرتی کردی به کفترها نگاهی

آهسته زیر لب کشیدی آه گفتی

آیا برای این کلاغم مانده راهی ؟

آن شب ، میان خواب دیدم مشهدم من

دیدم تو هم ایوان صحن انقلابی

حال و هوایی داشتی ، ناگفتنی بود

دستی به سوی گنبد و دستی کتابی

آنشب یقین کردم که اسمت مهر خورده

آنشب یقین کردم تو هم با ما می آیی "

                                                            "الاحقر"

مثه رودی مثه چشمه

آقاجون وفاتو عشقه

شما ساغرید وساقی

نظری بر من تشنه

--------

شما در ادب خدایید

قمر آل عبایید

تشنگی ظاهر امر

شما آبروی آبید

-------

عالمی به پات اسیر

واسه یک نگات میمیره

اونقدر کریمی آقا

ارمنی حاجت می گیره

-------

خاک کربلا هنوزم

مست ذکر یا اخاته

به خدا که تا قیامت

خجل دستات فراته .

                                              " ابر "

یک حمله ناگهان و . کودک را کشت

خندید زعمق جان و . کودک را کشت

یک ثانیه مانده بود . مادر. آغوش .

یک لحظه نداد امان و کودک را کشت

افتاد سری و بی بدن شد دیشب

خون جوش زد از سینه ، لبن شد دیشب

چشمان عروسکی در آتش می سوخت

قنداقه کودکی کفن شد دیشب

                                                                                                                                                                                "ابر"

حدسم درست بود به لبخند می روی

یک روز تلخ آخر اسفند می روی

نزدیک فصل وصل، بهار پر آرزو

چون برگ های خسته ز پیوند می روی

دنیا ولی همه قفس و من در این غمم

کاخر چه فرق، کزین بند می روی!؟

نقشست آنچه می رود از ذهن آینه

حک گشته ای به دل هر چند می روی

حالا که می روی سئوال دلم را جواب ده

خیس است چشم من تو به لبخند می روی!؟

                                                                                 "ع.شیرخانی (ابر)"

پنهان شدی در برف ها ، بدجور بی تابم

من کودکی کز شوق بُردن ، دست می سابم

یک ، دو ، سه . ، ده ، حالا تمام حدس هایم را .

امّا تو را هر قدر می گردم نمی یابم

برگرد ، باشد ، باز هم این بار بردی تو

برگرد من سردم شده ، برگرد ، دریابم

اصلاً تو رفتی تا که خیلی زود برگردی

شوخی نکن ، برگرد ، می بینی که بی تابم

.

.

.

بی تابی ام دست خودم که نیست می دانی

من کشته ی این خنده هایِ زنده ی قابم

تو رفتی و چشمان من بی تاب از گریه

تو رفتی و عمریست من از غصّه بی خوابم

.

.

.

باشد نیا ، باشد بمان با برف ها امّا

من هم شبیه برف ها تا صبحدم آبم

                                                                                                ابر

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

نگاهت سخت دنبال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

برایت اتفاق افتاده در یک کافه ی ِ ابری

ته ِ فنجان ِ تو فال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

خوش و بش کرده ای با سایه ی ِ دیوار وقتی که

دلت جویایِ احوالِ کسی باشد که دیگر نیست؟

چه خواهی کرد اگر هربار گوشــــی را که برداری

نصیبت بوقِ اشغالِ کسی باشد که دیگر نیست؟

حواس ِ آسمانت پرت روی ِ شیشه های ِ مه

سکوتت جار و جنجالِ کسی باشد که دیگر نیست

شب ِ سرد ِ زمستانی تو هم لرزیده ای هرچند

به دور ِ گردنت شال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟

تصور کن برای ِ عیدهـای ِ رفته دلتنگی

به دستت کارت پستال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شبیـه ِ ماهی ِ قرمز به روی ِ آب می مانی

که سین ات هفتمین سال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شود هر خوشه اش روزی شرابی هفتصد ساله

اگر بغضت لگدمال ِ کسی باشد که دیگر نیست

چه مشکل می شود عشقی که حافظ در هوای ِ آن

الا یا ایها الحال ِ کسی باشد که دیگر نیست

رسیدن سهم ِ سیب ِ آرزوهایت نخواهد شد

اگر خوشبختی ات کال ِ کسی باشد که دیگر نیست

                                                                    شهراد میدری

ندونستم مو قدرش در کنارم
ولی حالا که رفته بی قرارم
نخندیدم دمی بر روی ماهش
چه سود اکنون به خاکش اشکبارم
ندید از من خوشی من هم پس از او
ندیدم روی خوش از روزگارم
شدم تنها به غربت ها فراموش
خدا رحمی بکن بر حال زارم
پشیمونم ولی هیهات دیر است
حلالم کن که من هم رهسپارم

                                                                   "لاادری"